Najwyższe Piękno.

Wieża Eiffla została wybudowana w 1889 roku, a jej twórcami byli pracownicy biura architektonicznego Gustava Eiffel’a, który to nadał wieży swoje imię. Wieża powstała w związku z odbywającą się w Paryżu wystawą światową i miała upamiętniać setną rocznicę rewolucji francuskiej. Dzielnica, w której mieszkają bardzo zamożni Paryżanie, jest miejscem, w którym można z bliska przyjrzeć się symbolowi miasta – wieży, a także bardziej współczesnej architekturze w wieżowcowej dzielnicy biznesowej La Défense na obrzeżach périphérique (Bulwar Peryferyjny Paryża), które otacza historyczne centrum Paryża. To wyjątkowe miejsce, gdzie górującą nad stolicą ikona wprowadza nas w świat marzeń.

Konstrukcja Wieży Eiffla w całości wykonana jest ze stali. Do jej wybudowania użyto ponad
2,5 miliona nitów i ponad 18 000 metalowych części. Obecnie ma ona 324 metry i waży ponad 10 000 ton.

Jeśli cokolwiek rywalizuje z Wieżą Eiffla jako symbol Paryża, to jest to wspaniały pomnik zwycięstwa Napoleona pod Austerlitz (1805) z 1836 r. Misternie rzeźbiony Łuk Triumfalny stoi na środku ronda Étoile. Z platformy widokowej na szczycie łuku (50 m w górę po 284 stopniach) można zobaczyć kilkanaście alejek otaczających ten niesamowity monument.

Najbardziej znana z czterech płaskorzeźb u podstawy znajduje się po prawej stronie, naprzeciw łuku od strony Champs-Élysées. Nosi ona tytuł Départ des Volontaires de 1792 i jest również znana jako Marsylianka (hymn Francji). Wyżej fryz biegnący wokół całego pomnika przedstawia setki postaci, z których każda ma 2 metry wysokości. Pod łukiem, na poziomie gruntu znajduje się Grób Nieznanego Żołnierza. Nieznany żołnierz został pochowany w 1921 roku na cześć 1,3 miliona francuskich żołnierzy, którzy zginęli w I wojnie światowej. Wieczny płomień rozpala się na codziennie o 18:30. Łuk Triumfalny jest niesamowity pod każdym względem i widząc go po raz pierwszy nie sposób się zakochać.

Największe muzeum na Ziemi.

Dopiero gdy staniesz na rozległym dziedzińcu Luwru, w słońcu migoczącym przez szklaną piramidę i tłumach kręcących się pod ozdobną fasadą muzeum, możesz szczerze powiedzieć, że byłeś w Paryżu. Przechowując dziesiątki tysięcy dzieł sztuki – od rzeźb z Mezopotamii, Egiptu i Grecji po arcydzieła artystów takich jak da Vinci (w tym jego najpopularniejsza Mona Lisa), Michała Anioła i Rembrandta – nic dziwnego, że jest to jedno z najczęściej odwiedzanych muzeów na świecie.

Obrazy, rzeźby i znaleziska wystawiane w Luwrze były zbierane i przechowywane przez kolejne rządy francuskie. Są wśród nich dzieła sztuki i rzemiosła artystycznego z całej Europy oraz bezcenne zbiory antyków. Racją bytu Luwru jest przede wszystkim prezentacja sztuki zachodniej (głównie francuskiej i włoskiej, ale także holenderskiej i hiszpańskiej) od średniowiecza do około 1848 r., (kiedy to dzieła przejęło inne muzeum stworzone w starym dworcu: Musée d’Orsay), a także dzieła starożytnych cywilizacji które ukształtowały kulturowe fundamenty Zachodu.

Schodami do dzielnicy sztuki.

Wzniosłe widoki na Montmartre, winorośle pokrywające wzgórza i ukryte, małe place przyciągały malarzy od XIX wieku. Ukoronowana dzięki bazylice Sacré-Cœur, Montmartre jest najbardziej stromą dzielnicą miasta, a jej wąskie uliczki wyłożone krzywymi budynkami pokrytymi bluszczem kreują bajkowy urok. Bardziej wyuzdane i ociekające erotyzmem dzielnice Pigalle i St-Martin to wylęgarnie kreatywności ze skarbnicą modnych butików, restauracji, barów i sklepów (również tych tylko dla dorosłych). To prawdziwa Dzielnica Czerwonych Latarni Paryża, co stwarza jeszcze bardziej kuszącą chęć odkrywania Pigalle.

Około 300 spiralnych schodów prowadzi do kopuły bazyliki, z której można podziwiać jedną z najbardziej spektakularnych panoram Paryża - podobno w pogodny dzień można zobaczyć aż 30 km oddali. Ważący 19 ton dzwon zwany La Savoyarde w wieży powyżej jest największy we Francji. Zapoczątkowany w 1875 roku po wojnie francusko-pruskiej i chaosie Komuny Paryskiej, Sacré-Cœur jest symbolem dawnej walki między konserwatywną katolicką starą gwardią a świeckimi, republikańskimi radykałami. Ostatecznie został konsekrowany w 1919 roku, w przeciwieństwie do otaczającej ją bohemy. Widok na Paryż z jego części zapiera dech w piersi. Odkrywanie Sacré-Cœur jest prawdziwym przeżyciem, od muzyków występujących na schodach po grupy piknikujące w parku na zboczu wzgórza.